Në fillim të kësaj jave, në televizion drejtpërdrejt, nëna e një prej pengjeve izraelitë të mbajtur në Gaza i bëri një ofertë udhëheqësit të Hamasit, Yahya Sinwar: Lironi të 109 pengjet – të vdekur dhe të gjallë – në këmbim të fëmijëve të shefave të sigurimit të Izraelit.
Por Ditza Or, djali i së cilës Avinatan u rrëmbye nga festivali i muzikës Nova gjatë sulmeve të 7 tetorit, nuk po i shtynte liderët e Izraelit të nënshkruanin një marrëveshje armëpushimi – ajo po i shtynte ata të luftonin më fort Hamasin.
Zonja Or, dhe një pjesë e vogël e familjeve të tjera të pengjeve pro luftës, nuk kanë gjasa aleate të kryeministrit izraelit Benjamin Netanyahu, i cili tani është nën presion të jashtëzakonshëm nga aleati i tij amerikan, shefat e tij të sigurisë dhe madje edhe ministri i tij i mbrojtjes për të qenë më fleksibël dhe për të arritur një marrëveshje.
Raportet e rrjedhura të një bisede telefonike të fundit me aleatin e tij më të rëndësishëm sugjeruan që presidenti i SHBA Joe Biden i tha udhëheqësit izraelit në një moment që të “ndalonte së mallkuari”. Implikimi: se zoti Netanyahu nuk donte fare një marrëveshje.
Ndërsa negociatat çaluan në Kajro këtë javë, me synim kapërcimin e boshllëqeve midis Izraelit dhe Hamasit, rrjedhjet në mediat izraelite sugjerojnë se boshllëqet midis Netanyahut dhe negociatorëve të tij dhe shefave të mbrojtjes po bëhen më të mëdha.
Sipas Dana Weiss, kryeanalisti politik për TV Channel 12 të Izraelit, kryeministri akuzoi privatisht negociatorët kryesorë dhe shefat e sigurisë për “dobësi”, duke u paraqitur si i vetëm në mbrojtje të interesave të sigurisë së Izraelit.
Ata kanë qasje të ndryshme ndaj urgjencës së një marrëveshjeje, thotë ajo, dhe një arsye për këtë është niveli i ndryshëm i përgjegjësisë që ndien secili.
“Establishmenti ushtarak ndihet fajtor për 7 tetorin dhe ndjen një detyrë morale për të rikthyer pengjet,” shpjegoi ajo. “Qeveria jonë, ministrat tanë dhe veçanërisht kryeministri Netanyahu nuk ndihen personalisht përgjegjës për 7 tetorin, ata ia vënë fajin totalisht strukturës ushtarake dhe për këtë arsye nuk ndjejnë të njëjtën ndjenjë urgjence për të vazhduar me një marrëveshje.”
Netanyahu ka thënë se kthimi i pengjeve në shtëpi është prioriteti i tij i dytë në luftë – pas fitores ndaj Hamasit, dhe ka theksuar angazhimin e tij për të ruajtur sigurinë e Izraelit “përballë presionit të madh të brendshëm dhe të jashtëm”.
Njeriu që dikur e çmonte imazhin e tij si ‘Mr Security’ i Izraelit duket se po luan sërish me të, 10 muaj pasi ai imazh u shkatërrua nga sulmet e 7 tetorit.
Një pikë kyçe në negociata është nëse forcat izraelite tërhiqen nga një rrip toke përgjatë kufirit të Gazës me Egjiptin, i njohur si Korridori i Filadelfit.
Netanyahu duket se po i përmbahet fort “vijës së kuqe” të mbajtjes së një pranie ushtarake izraelite atje, duke përmendur nevojat e sigurisë së Izraelit, pavarësisht rrjedhjeve që sugjerojnë se negociatorët e tij besojnë se kjo është një “shkelës i marrëveshjes”.
Figura e lartë e Hamasit, Hussam Badran, i tha BBC-së të premten se grupi nuk do të pranonte asgjë më pak se tërheqjen e forcave izraelite dhe se pozicioni i Netanyahut tregonte se ai nuk dëshironte një marrëveshje, por po “manipulonte me raunde boshe negociatash. për të fituar kohë”.
Hamasi shihet gjerësisht se po përballet me pyetje të vështira mbi atë që Gaza apo palestinezët kanë fituar nga sulmet e tetorit, pas më shumë se 10 muajsh bombardimesh dhe zhvendosjesh.
Kompromiset për shkëmbimin e të burgosurve shihen si më të lehta për t’i gëlltitur nga grupi sesa pranimi i pranisë së vazhdueshme të ushtrisë izraelite në Gaza dhe pikave të kontrollit për banorët që lëvizin në veri.
Egjipti gjithashtu kuptohet se po refuzon çdo marrëveshje që nuk ka palestinezë në krye në anën tjetër të kufirit të tyre të përbashkët.
Hamasi nuk i është bashkuar zyrtarisht raundit aktual të bisedimeve dhe shumë besojnë se përparësia e vetë zotit Sinwar është të vazhdojë luftën e Gazës në mënyrë që të ndezë një konflikt rajonal, i cili do të ushtronte presion të madh mbi Izraelin dhe – arsyetimi shkon – detyronte kryeministrin e tij. në lëshime më të mëdha për t’i dhënë fund.
Rreziqet e një përshkallëzimi më të gjerë – mes kërcënimeve nga Irani dhe Hezbollahu – janë një arsye pse Uashingtoni po bën presion të fortë për një marrëveshje. SHBA janë tre muaj larg zgjedhjeve presidenciale dhe administrata e Presidentit Biden beson se një armëpushim në Gaza do të ndihmonte në qetësimin e rajonit.
Analistja politike, Dana Weiss, thotë se ministri i Mbrojtjes i Izraelit, Yoav Gallant, pajtohet se nëse Izraeli nuk merr rrugën e një marrëveshjeje armëpushimi – qoftë edhe përkohësisht – atëherë do të jetë në një rrugë të sigurt për përshkallëzim.
“Për kryeministrin është krejtësisht e kundërta,” thotë ajo. “Ai përgjigjet: Jo, nëse shkojmë përpara dhe shkojmë në Sinwar tani, Hezbollahu dhe Irani e shohin se ne jemi të dobët. Ne duhet të përfundojmë detyrën me Hamasin, për të parandaluar luftën.”
Por, thotë ajo, Netanyahu ka gjithashtu stimuj politikë të brendshëm për të ngecur negociatat. Midis këtyre stimujve është fakti se, pas muajsh vlerësimesh të pështira të miratimit, ai tani po rritet sërish në sondazhet e opinionit.
Disa sondazhe e kanë vendosur së fundmi atë në krye të synimeve votuese të të anketuarve, si për sa i përket partisë së tij të djathtë, Likud, ashtu edhe për profilin e tij personal si udhëheqës – rezultate që ishin të pamendueshme disa muaj më parë.
Të gjithë sytë janë tani në bisedimet e ardhshme të planifikuara, që do të zhvillohen të dielën. Ndërkohë, Egjipti thuhet se ka rënë dakord të ndajë propozimin e fundit të Izraelit për zonën kufitare me Hamasin.
Ndërmjetësuesit këmbëngulin se një marrëveshje është ende e mundur, por shpresat nga të gjitha palët duket se po pakësohen.
Pas takimit me kryeministrin izraelit sot, Ella Ben Ami, vajza e një tjetër pengu izraelit, tha se e shikoi Benjamin Netanyahun në sy dhe i kërkoi atij të premtonte se do të bënte gjithçka dhe të mos dorëzohej derisa të kthehen.
Ajo mbeti, tha ajo, me “një ndjenjë të rëndë dhe të vështirë se kjo nuk do të ndodhë së shpejti”.
Ora po shënon në këto negociata: për popullin e Gazës, për pengjet izraelitë të mbajtur ende atje në tunele, për rajonin në tërësi.
Por për zotin Sinwar dhe zotin Netanyahu, ndoshta arma më e fuqishme që ata kanë në këtë luftë është koha./BBC/
