“Pranimi radikal është gatishmëria për të përjetuar veten dhe jetën tonë ashtu siç është.” —Tara Brach
Kohët e fundit, duket se ne, si kulturë, po e kemi të vështirë të kuptojmë domethënien dhe ndikimin e shqetësimeve të shëndetit mendor si ankthi, depresioni , ndjenjat e pafuqisë dhe vetëvrasja. Shumë njerëz duket se besojnë se nëse jetoni një jetë që duket mirë në letër, duhet të jeni përjetësisht të lumtur dhe mirënjohës – fundi i historisë.
Por realiteti i frikshëm është se kur jeta juaj kontrollon të gjitha kutitë e asaj që shoqëria thotë se duhet t’ju bëjë të lumtur, ju përsëri mund të ndiheni të shqetësuar dhe ndonjëherë të pafuqishëm. Dhe nëse përveç kësaj, gjykoni veten dhe gjykoheni nga të tjerët për përvojën tuaj, ju mund të bëheni edhe më të ndjeshëm ndaj ndjenjës së izoluar dhe dhimbjes. Ka një përvojë njerëzore pozitive shumë më tepër sesa të jesh i pasur, i suksesshëm në punët tona, të martohesh dhe të ndjekësh një rrugë të paracaktuar. Në trupat tanë ndihemi si në shtëpi, duke pasur marrëdhënie personale të lulëzuara, duke zgjidhur trauma , duke riparuar lidhjet e prishura, duke mësuar të menaxhojmë grackat e jetës dhe të jetojmë në mënyra që përshtaten me vlerat dhe parimet tona. Nëse ato pjesë thelbësore të jetës sonë nuk po adresohen, ka të ngjarë të ndihemi të dëshpëruar,i vetmuar , i shqetësuar dhe ndoshta edhe vetëvrasës – pa marrë parasysh se sa mund të na duhet të jemi mirënjohës dhe të lumtur.
Kur ndihemi mosmirënjohës ose akuzojmë të tjerët për të, nuk po e shohim të gjithë tablonë. Për shkak se përvoja e një personi nuk ka nevojë të përputhet me atë që të tjerët thonë se duhet të ndjehen. Ju mund të jeni mirënjohës dhe mirënjohës për atë që keni dhe përsëri ndiheni keq, të trishtuar dhe të vetmuar. Ju mund të doni pjesë të jetës tuaj dhe gjithashtu të ndjeheni të pafuqishëm dhe të lënduar nga të tjerët. Shpesh, kur nuk kemi objektet materiale dhe suksesin në jetë që ëndërrojmë, ne besojmë se ky është shkaku i vuajtjeve tona. Dhe, sigurisht, mund të jetë një variabël kontribues. Por nuk është arsyeja e vetme. Mund të na frikësojë të shohim njerëz që besojmë se i kanë të gjitha duke luftuar me shëndetin e tyre mendor, sepse na heq nocionin tonë përrallor se paratë, dashuria dhe suksesi do të bëjnë që të gjitha dhimbjet tona të zhduken. Sidoqoftë, nëse mund të ulemi brenda vetë përvojës sonë për një moment, ne mund të shohim shkakun e vërtetë të trishtimit tonë dhe të njohim atë që vërtet duhet të punohet dhe të pajtohet. Nuk ka të bëjë me ngjitjen në shkallë, fitimin e garës, apo të qenit më i miri; ka të bëjë me formimin e lidhjeve, zgjidhjen e çështjeve tona, duke folur të vërtetën tonë dhe duke jetuar jetën që duam. Ka të bëjë me pranimin e përvojave tona dhe të të tjerëve ashtu siç janë, në vend që të ndjekim disa receta të përgatitura për mënyrën se si duhet të ndihemi. Vuajmë jo sepse jemi mosmirënjohës, por sepse e kemi të vështirë t’i pranojmë gjërat ashtu siç janë. Ne vuajmë sepse krahasojmë se si janë jetët tona me atë se si duket jeta e të tjerëve, ose me atë se si besojmë se jeta jonë supozohet të jetë. duke zgjidhur çështjet tona, duke folur të vërtetën tonë dhe duke jetuar jetën që duam. Ka të bëjë me pranimin e përvojave tona dhe të të tjerëve ashtu siç janë, në vend që të ndjekim disa receta të përgatitura për mënyrën se si duhet të ndihemi. Ne vuajmë jo sepse jemi mosmirënjohës, por sepse e kemi të vështirë t’i pranojmë gjërat ashtu siç janë.
Nëse ju ose dikush që ju intereson po luftoni me shëndetin e tyre mendor, edhe nëse kanë shumë për të qenë mirënjohës, mos e tregoni këtë si një mënyrë për t’i bërë ata të ndihen më mirë. Ata tashmë e dinë. Dhe ata ndoshta tashmë po vuajnë sepse i kanë thënë vetes atë gjë. Në vend të kësaj punoni për të dëgjuar dhe kuptuar. Tregojuni pranimit. Dëgjoni të vërtetën e tyre me kuriozitet të sinqertë. Dhe praktikoni të pranoni përvojën tuaj dhe të nderoni të vërtetën tuaj, pa gjykim dhe krahasim. Sa më pak që përpiqemi të rregullojmë, mohojmë ose mohojmë ndjenjat tona, dhe aq më shumë i lejojmë ato të hyjnë në jetën tonë me dhembshuri dhe çiltërsi, aq më pak fuqi kanë mbi ne. Kur mund t’i pranojmë vërtet emocionet dhe çështjet në dukje komplekse me të cilat përballemi, bëhemi më të zhytur në mendime se si duam t’i trajtojmë ato. Kuptimi i vuajtjeve si pjesë e përvojës njerëzore na jep mundësinë e mirënjohjes natyrore për të gjitha gjërat, të mira dhe të këqija.
